BigRedChick 最近的评测

Hej Ty! Czy Twój wieżowiec jest pełen identycznych sklepów i restauracji? Czy chciałeś kiedyś zbudować budynek bez biur i mieszkań? Albo czy Twoje sklepy są ciągle niezadowolone? Jeśli odpowiedziałeś "tak" na co najmniej jedno z powyższych pytań, Miami Malls jest rozwiązaniem Twoich problemów!
Grając w podstawową wersję gry, często miałem problemy ze sklepami. Zbyt małe zarobki powodowały ich niezadowolenie co wymuszało obniżanie czynszu do nawet 25%, aby się nie wyprowadzały i ten problem potrafił się ciągnąć nawet przez kilka godzin rozgrywki. Miami Malls rozwiązuje tę kwestię poprzez wprowadzenie "Retail Amentities" takich jak Mall Directory zwiększające zadowolenie sklepów na danym piętrze oraz Demo Booths przyciągające nowych odwiedzających do wieżowca. Dodatkowo, to DLC umożliwia zbudowanie wieżowca opierającego się na usługach niż biurach i mieszkaniach. Stacje kolejowe i przystanki autobusowe przyciągną tłumy klientów do budynku zapełnionego przez nowo dodane rodzaje sklepów (niektóre nawet niczym biura albo mieszkania mają własne wymagania!) i restauracji, a poszerzona ładownia z pewnością odchudzi podziemia niejednego wieżowca zwalniając miejsce na nowe inwestycje. Dla fanów dopieszczania korytarzy dekoracjami również coś się znajdzie dzięki nowym lobby i fontannom.
Podsumowując, Miami Malls to bardzo dobre rozszerzenie rozwiązujące niektóre problemy, które doskwierały po kilkunastu godzinach gry w podstawową wersję gry. Jeśli dobrze się bawiłeś z podstawową wersją gry i szukasz czegoś co da Ci co najmniej kilka dodatkowych godzin zabawy za bardzo niską cenę (3,60 zł na promocjach), nie wahaj się z kliknięciem "Dodaj do koszyka".

Uwaga: w tej grze spędziłem około 70 godzin w wersji nie-Steamowej.

Kilka miesięcy temu byłoby dla mnie nie do pomyślenia, że tak proste czynności jak doglądanie owiec, pieczenie ciast czy opieka nad wirtualnymi dziećmi będzie potrafiła zając mnie na długie godziny i dać więcej przyjemności niż inne media. Pomysł na grę jest prosty - co jeśli gracze wcielą się w rolę najzwyklejszych ludzi z wszelkimi niedogonościami życia? Odpowiedź brzmi: jeden z ciekawszych konceptów w branży gier komputerowych. "One Hour One Life" jest jedną wielką piaskownicą, w której twórca porozsypywał zabawki, a potem wpuścił nas tam razem z bandą innych dzieciaków. Samo poznawanie poszczególnych mechanik potrafi zając wiele godzin: rozpalanie ognia, garncarstwo, wypiekanie, rolnictwo, metalurgia, hodowla zwierząt, a to dopiero początek. Do tego mamy innych graczy i multum interakcji z nimi. Zaskakująco, ludzie starają się tworzyć zorganizowane społeczności zamiast pogrążyć się w chaosie na który nieskrępowana wolność rozgywnki pozwala. Dzięki temu możesz w spokoju poświęcić się wypiekaniu chleba wiedząc, że Twój kuzyn, Bob, dostarczy Ci do tego zboża, a rodzona siostra, Alice, wydzierga wam wszystkim wełniane czapki. Opieka nad dziećmi potrafi wzbudzić autentyczne instykty macierzyńskie, które potem przekłada się nad zimną kalkulację w stylu "nie mamy wystarczająco jedzenia, aby wykarmić nas wszystkich". Wzruszającym uczuciem jest smutek gromadki synów, córek i wnucząt, gdy sędziwa głowa rodziny jest już jedną stopą w grobie, a osobiście nigdy nie zapomnę niepokoju który poczułem gdy oddaliłem się zbytnio od obozu i starałem się jak najszybiej dotrzeć z powrotem do ogniska otoczonego przez gromadkę czekających dzieci (spoiler alert: spóźniłem się i wszystkie umarły z głodu :( ). Żadna inna gra nie dała mi takiego poczucia spełnienia, jak "One Hour One Life" po przeżyciu dobrego życia i śmierci ze starości. Dodatkowo, gra jest ciągle wspierana przez twórcę poprzez cotygodniowe aktualizacje dodające nowe mechaniki i "mieszające" w starych przez co całośc nadal pozostaje złożona i ekscytująca do odkrywania. Co mogę innego powiedzieć niż: serdecznie polecam, a stosunkowa wysoka cena w porównaniu do innych gier indie jest nadrabiana z nawiązką przez całą gamę uczuć, które potrafi wzbudzić w graczu.

TL; DR: wyobraź sobie Cities Skylines tyle że z wieżowcem zamiast miasta i z widokiem z boku zamiast z góry.
Czasem nie chcesz rushować mida w CS:GO, robić przewrotki w Rocket League czy bić się o pierwsze miejsce w PUBG. Czasem chciałbyś porobić coś spokojniejszego, ale coś co całkowicie Ciebie zaapsorbuje. I Project Highrise świetnie spełnia tę rolę. Prosty schemat rozrywki - masz budynek, postaraj się zarabiać na nim jak najwięcej kasy - okazuje się niesamowicie grywalny. Nieśpieszne tempo pozwala wsiąknąć na długie godziny bez zmęczenia, ale nie jest powodem nudy. Kombinowanie prawie jak EA w jaki sposób naciągać mieszkańców na jak największe wydatki w sklepach, spełnianie warunków do odblokowywania bardziej prestiżowych i dochodogennych biur i mieszkań oraz sama frajda z obserowowania jak świetnie działą stworzony przez nas system - to wszystko jest niesamowicie wciągające, a mnogość scenariuszy do rozegrania sprawia, że nawet bez DLC można świetnie spędzić tutaj ponad 30h (czego jestem najlepszym przykładem). Krótko mówiąc - bardzo dobra gra o zarządzaniu własnym wieżowcem.

TL;DR Świetna gra o przeprowadzaniu taktycznych akcji oddziałem antyterrorystycznym.

Kiedy byłem dzieckiem i oglądając film zauważyłem antyterrorystów przeprowadzających różnorodne akcje zawsze czułem się hiper podekscytowany. Ta cała koordynacja, wchodzenie do pomieszczeń jeden po drugim sprawdzając każdy możliwy kąt i wcelowując się w drzwi. I takiego mnie, tylko trochę starszego, zastało Doorkickers. Szczególnie zachęciła mnie cena na jednym ze Steam Sale'ów - 2,74 euro?! Następnie pograłem około 20 godzin. Werdykt?
Doorkickers oferuje wszystko, czego możemy wymagać od takiej gry. Pod nasze dowództwo oddany zostaje oddział SWAT. Przy czym nie musimy dbać o finanse, nakazy sądowe itp. - dowodzenie otrzymujemy dosłownie "na 5 sekund przed akcją". Wszyscy funkcjonariusze na pozycjach, my musimy dokonać tylko szturmu. Ale przed wyruszeniem w drogę należy zebrać drużynę. Do dyspozycji mamy kilka klas postaci dysponujących różnym uzbrojeniem - Shielder jako jedyny może wziąć ze sobą tarczę - jest bardzo wytrzymały, ale może mieć wyekwipowany wyłącznie pistolet lub rewolwer. Breacher? Dysponuje on strzelbą, której szybkostrzelność i obrażenia są nieocenione na niewielkich odległościach i w ciasnych pomieszczeniach, ale gdy przeciwnik zajmuje pozycje kilkadziesiąt metrów dalej potrzebny będzie Assaluter. Ma on dostęp do róznego rodzaju karabinów - niezależnie od tego czy są to karabinki maszynowe skuteczne na krótkim dystansie czy snajperki półautomatyczne zapewniające niesamowitą siłe ognia na dłuższym dystansie. Jest jeszcze Stealth. Nikt nie spodziewa się nie tylko hiszpańskiej inkwizycji, ale również 4 SWAT-owców którzy specjalnymi wytłumianymi karabinkami wytłuką połowę obsady budynku bez alarmowania kogokolwiek innego przemykając za plecami wartowników. Jeśli komuś byłoby mało to każdemu z naszych antyterrorystów wybieramy również 3 gadżety, które ma w ekwipunku. Granaty błyskowe? Nieocenione przy wchodzeniu do pomieszczeń zaorojonych od przeciwników - nic nie mogą zrobić gdy są ślepi. Kamerki? Dzięki nim można sprawdzić czy pokój przed nami jest czysty i można wchodzić "po cichu" nikogo nie alarmując czy trzeba szykować ciężkie działa. Ładunki C4? Nie masz czasu na forsowanie zamkniętych drzwi? Możesz je wysadzić likwidując jednocześnie przeciwnika stojącego tuż za nimi. A to dopiero wierzchołek góry lodowej, bo wraz z naszymi postępami w rozgrywce uzyskujemy "gwiazdki" za pomocą których kupujemy nowe bronie, wyposażenie, wzmacniane kamizelki kuloodporne. Gdy uzbroimy się odpowiednio do spodziewanych warunków - na długiej plaży kartelu bardziej odpowiednie będą karabiny, a w małych "wizytach domowych" strzelby i tarcze - możemy przystąpić do szturmu. Nasze cele różnią się zależnie od wybranej mapy. Czasem musimy powoli sprawdzać każdy pokój, aby wyeliminować wszystkich terrorystów, a następnym razem gnać na łeb, na szyję bo za 15 sekund odbędzie się egzekucja jednego z zakładników. Znajdziemy również standardowe odbijanie zakładników, rozbrajanie bomb oraz aresztowywanie podejrzanych - jednym słowem: to wszystko co każdy dzieciak chciałby robić jako antyterrorysta :P. Przejdżmy jednak do samego "gameplayu": dowodzimy całym oddziałem antyterrorystycznym tj. zależnie od misji do dyspozycji mozemy otrzymać 2, 4 a nawet 8 funkcjonariuszy. Każdym z nich sterujemy osobno wyznaczając mu w trybie taktycznym (czas się zatrzymuje, a my możemy spokojnie przemyśleć nasz następny ruch i skoordynować akcję) drogę, którą ma się poruszać zaznaczając momenty w których ma się obrócić w wybranym kierunku, rzucić granat czy poczekać na sygnał Alpha (dawany ręcznie przez nas) po którym ma wbiec do pomieszczenia bo w tym samym momencie z drugiej strony budynku wybuchł ładunek wybuchowy, który odwróci uwagę przeciwników. Nasi podopieczni sami otwierają ogień do przeciwników w zasięgu wzroku obracają się również automatycznie jeżeli otrzymią ostrzał z tyłu lub zobaczą przeciwnika "kątem oka" co sprawia, że nie trzeba ich niańczyć w każdym możliwym momencie, a jedynie stworzyć plan według którego będą postępować - wejdź do pomieszczenia po "fleshu" od kolegi sprawdź lewo, prawo i jak pokój będzie czysty to podejdź do drzwi i sprawdź za pomocą kamerki co się czai za drzwiami w czasie gdy dwóch następnych będzie sprawdzać następny pokój. Powoduje to, że rozgrywka nabiera taktycznej głębi - samotny funkcjonariusz rzucający się na wroga wcelowanego w drzwi nic nie zrobi - bez odpowiedniej kamizelki (która zmniejszy mobilność antyterrorysty) można zginąc od jednej kuli z AK-47. A wystarczy wcześniej zrobić rekonesans pomieszczenia za pomocą kamerek i wejść jednocześnie po wysadzeniu obu drzwi C4, aby osiągnąć sukces. Uczeniu się pokoi "na pamięć" i powtarzaniu tych samych ruchów po każdym restarcie przeszkadza mechanizm losowych położeń przeciwników - ostatnio to pomieszczenie było czyste, ale czy mogę sobie pozwolić na odwrócenie się od niego tyłem? Warto jeszcze wspomnieć o ogromie zawartości jaka czeka na nas w "Kopaczach Drzwi" - ponad 80 pojedyńczych misji, 6 kampanii, generator misji oraz warszat Steam pełen map odwzorowujących pola bitew z innych tytułów (de_dust2, cs_office) czy nowych kampanii oddających pod naszą komendę niemieckie czy rosyjskie oddziały antyterrorystyczne, a nawet SEALS-ów w Iraku - jednym słowem: nie można narzekać na wtórność map czy schematów. Sam po tych 20 godzinach nie ukończyłem nawet połowy pojedyńczych misji, a co dopiero kampanie czy Steam Workshop.
PODSUMOWANIE:
Doorkickers to genialana gra niezależna realizująca nie taki nieznany motyw akcji antyterrorystycznych w grach, ale biorąca go od innej strony - nie dowodzimy pojedynczym funkcjonariuszem, ale całą drużyną naraz. Co prawda ma kilka "niedoskonałości indyczych" w maksymalnym przybliżeniu gra nie wygląda wspaniale, a głosy antyterrorystów są identyczne nawet jeśli nasz operator jest kobietą, ale zadziwiającą grywalny taktyczny pomysł na rozgrywkę oraz multum zawartości przyćmiewają wszystkie potencjalne wady. No i jeszcze ostatnia zaleta - może dla niektórych najważniejsza :P - na wyprzedażach Steam'owych gra kosztuje śmieszne pieniądze - niecałe 3 euro. Brać bez wahania. Tango down

Brilliant game. Cheap, but it has so much fun inside and so many original concepts. I love it!

This game provide a lot of fun. All is powered by a simple mechanic, but it gives a satisfaction of vanquishing your enemy. There is only one bad thing about this game: there is few people online and sometimes it's hard to find someone to play with. But if you buy this game, there will be one more player and it will be easier to find someone. YARR!!